واکاوی اتهام زنی موشکی بروکسل به تهران

به گزارش «راهبرد معاصر»؛ «امنیتی سازی»، سیاستی است که بسیاری از کشورها به ویژه کشورهای غربی علیه رقبا و دشمنان خود به کار می برند. وقتی کشوری دست به پرونده سازی علیه رقیب خود می زند و علیه آن اقدام می‌کند، راحت‌تر می تواند اقداماتش را نزد سازمان های بین المللی و افکار عمومی جهان زیر سؤال ببرد و علیه آن دست به اجماع سازی جهانی بزند. 

غربی‌ها با استفاده از ابزار امنیتی سازی، رقبا و دشمنانشان را تهدیدی علیه امنیت و نظام بین الملل جلوه می‌دهند. به عبارتی، این کشورها در روندی، موضوعی عادی میان خود و رقیبشان را سیاسی و سپس امنیتی تبدیل و در این مسیر از ابزار سازمان‌ها و رژیم‌های بین المللی نیز استفاده می‌کنند. وقتی موضوعی امنیتی شود، حل آن بسیار دشوارتر می شود؛ شاید یکی از دلایلی که دولت یازدهم در ابتدای مذاکرات منتهی به برجام پرونده هسته ای را از شورای عالی امنیت ملی به وزارت امور خارجه منتقل کرد، این بود که بنا داشت از بُعد امنیتی آن بکاهد و بُعد سیاسی آن را پررنگ‌تر کند تا دستیابی به توافق آسان‌تر شود. 

طرح ادعای واهی درباره ارسال موشک های بالستیک ایران به روسیه در حالی انجام شد که هیچ شواهدی دال بر اینکه موشک ها از ایران به روسیه ارسال شده باشد، وجود ندارد

از این منظر دولت های غربی و به ویژه آمریکا، ایران را تهدیدی علیه امنیت بین الملل جلوه می دهند تا اقدام امنیتی علیه تهران را توجیه، به این وسیله راحت‌تر علیه ایران اجماع‌سازی و تحریم وضع کنند. طرح ادعای واهی ارسال موشک های بالستیک از ایران به روسیه برای استفاده های ادعایی که ابتدا در وال استریت ژورنال و سی.ان.ان مطرح شد، با هدف امنیتی سازی ایران شکل گرفت، سپس  بسیاری از رسانه‌ها و اندیشکده های غربی به ماشین تبلیغات سیاسی-رسانه ای واشنگتن و بروکسل علیه ایران تبدیل شدند و تلاش کردند ایران را تهدیدی علیه اروپا و شریک روسیه نشان دهند. غربی‌ها پیش تر نیز همین خط را در ماجرای مشابه در پیش گرفته بودند؛ این در حالی است که ارسال پهپاد از سوی ایران به روسیه مدت ها پیش شکل گرفته بود و هیچ ربطی به تحولات منطقه نداشت. 

 
طرح ادعای واهی درباره ارسال موشک های بالستیک ایران به روسیه در حالی انجام شد که هیچ شواهدی دال بر اینکه موشک ها از ایران به روسیه ارسال شده باشد، وجود ندارد. سی.ان.ان تنها با انتشار عکسی هوایی مدعی شد، کشتی روسی «پورت اولیا 3» بندر امیرآباد را به مقصد بندر آستراخان ترک کرد و بار آن موشک های بالستیک بود و دیگر هیچ سندی در این زمینه ارائه نشده است. دستگاه سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران عمل اروپایی ها را مبتنی بر اطلاعات غلط و معیوب دانست و هرگونه ارسال موشک بالستیک به مقصد روسیه را به شدت تکذیب کرده است. 

 
موضع رسمی جمهوری اسلامی ایران از آغاز جنگ اوکراین حمایت نکردن از هیچ یک از طرف های منازعه بوده و  همواره خواستار پایان جنگ بر مبنای احترام به مرزهای بین المللی بوده است. به تازگی کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی در واکنش به اظهارات نماینده عالی اتحادیه اروپا، با برشمردن ریشه های وقوع بحران تأکید کرد، مواضع اصولی جمهوری اسلامی ایران نسبت به نبردهای جاری در اوکراین هیچ تغییری نکرده است.

 
ایران تحرکات و اقدامات کشورهای عضو ناتو را عامل اصلی وقوع بحران می داند و با همین منطق، در دیداری که در دو سال گذشته انجام شد، آیت الله خامنه ای (مد ظله العالی)، رهبر معظم انقلاب اسلامی خطاب به ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه فرمودند، «اگر راه در مقابل ناتو باز باشد حد و مرزی نمی‌شناسد و اگر جلوی آن در اوکراین گرفته نمی‌شد، مدتی بعد به بهانه کریمه همین جنگ را به راه می‌انداختند». بر همین اساس جمهوری اسلامی ایران قصد ندارد وارد منازعه ژئوپلیتیکی شود و صرفاً از نفس اقدام پیشگیرانه مسکو در برابر پیمان آتلانتیک شمالی حمایت می کند و آن را اقدامی ضروری می داند.

طرح ادعای واهی درباره ارسال موشک های بالستیک ایران به روسیه در حالی انجام شد که هیچ شواهدی دال بر اینکه موشک ها از ایران به روسیه ارسال شده باشد، وجود ندارد

بهره سخن

طرح ادعای واهی ارسال موشک های بالستیک از سوی ایران به روسیه در راستای پروژه امنیتی سازی ایران است و غربی‌ها بنا دارند به این وسیله ایران را شریک جنگ اوکراین جلوه دهند و بر آن اساس تحریم هایی را علیه کشورمان وضع کنند. به نظر می آید، آنها بنا دارند از سویی این موضوع را اهرم فشاری برای گرفتن امتیازات بیشتر از ایران در مذاکرات آینده قرار دهند و از سوی دیگر فضای افکار عمومی داخل ایران را در آستانه امضای توافق جامع همکاری با روسیه، ضد روسی و تهران را از مسکو دور کنند. 

غربی‌ها بنا دارند با تحریم و ارائه نکردن خدمات به شرکت هواپیمایی «ایران ایر» در داخل ایران نارضایتی تولید کنند و اینگونه جلوه دهند روابط رو به گسترش ایران و روسیه عامل اصلی حل نشدن مشکل ایران با غرب است. واقعیت آنکه غربی‌ها در پیگیری این خط رسانه‌ای، چشمداشتی هم به اعمال فشار علیه روسیه دارند. اگر تهران و مسکو به سمت گسترش شراکت راهبردی حرکت کنند، تحریم و محاصره‌ روسیه از سوی غربی ها غیر ممکن می شود و این قدرت تجدیدنظر طلب در نظام بین الملل، می‌تواند همواره به بازارهای کشورهای جنوب جهان دسترسی داشته باشد. 

 
نوع روابط ایران و روسیه نه از نوع اتحاد راهبردی، بلکه مبتنی بر منافع مشترک است و جمهوری اسلامی می بایست در دوران گذار در نظم بین المللی، مبتنی بر قواعد این دوره عمل کند. این یعنی هم نمی بایست تمام تخم مرغ های خود را در سبد روسیه قرار داد و هم نباید به واسطه فشار غربی ها، از منافع شراکت با روس ها صرف نظر کرد.

 
ایران می بایست با داشتن ارتباط با روسیه بر مبنای منافع ملی، تلاش کند با بهره گیری از دیپلماسی فعال مانع از امنیتی سازی کشور از سوی غربی ها و وارد زنجیره ارزش جهانی شود.